Ιούν 20
Party για την οικονομική ενίσχυση των συλληφθέντων μεταναστών της ΑΣΟΕΕ, που δικάζονται στις 25/6
Σάββατο 21/6 στις 23:00 έξω από το κυλικείο του Πολυτεχνείου
Αυτόνομο Σχήμα Πολιτικών Μηχανικών | Αυτόνομο Σχήμα Ιστορικού-Αρχαιολογικού | σύντροφοι/-ισσες από αυτόνομα σχήματα
Μάι 20
εδώ το κείμενο σε pdf
Τι θα ακούσουμε από τον Πρετεντέρη:
’’Επιτέλους θα μπει μια τάξη στο χάος των ελληνικών πανεπιστημίων…’’, ‘’Ένα ξεκαθάρισμα χρειαζόταν να γίνει στους ΑΙΩΝΙΟΥΣ’’, ‘’Έτσι γίνεται σε όλα τα ευρωπαϊκά πανεπιστήμια’’, ‘’δεν μπορεί οι έλληνες φορολογούμενοι να πληρώνουν για τεμπέληδες που πίνουν φραπέ όλη μέρα’’ και άλλα πολλά μαργαριτάρια…Και βέβαια αυτό το ποιηματάκι θα βρει ίσως αρκετούς ‘’αγανακτισμένους’’ που θα σπεύσουν να συμφωνήσουν, παραβλέποντας όμως τα εξής :
• Αρχικά κάτι πολύ απλό και προφανές: το κόστος των αιώνιων φοιτητών είναι μηδενικό (σόρυ κύριε Πρετεντέρη) καθώς μετά το πέρας των ν+v/2 ετών τα προνόμια που απορρέουν από τη φοιτητική ιδιότητα καταργούνται (σύμφωνα με νόμο 1268/82). Δηλαδή στους φοιτητές που έχουν υπερβεί τα ν+ν/2 έτη ΔΕΝ παρέχεται πάσο, δωρεάν στέγαση και σίτιση.
• Τι σημαίνει ‘’αιώνιοι’’ φοιτητές; Για το κράτος είναι αυτοί που έχουν υπερβεί την ορισμένη από το νόμο διάρκεια φοίτησης τους, με άλλα λόγια κομμάτια που χαρακτηρίζονται ως μη παραγωγικά και οφείλουν να εντατικοποιηθούν. Για μεγάλη μερίδα της κοινωνίας, ‘’κακοί φοιτητές, παιδιά που δεν στρώθηκαν ποτέ στο διάβασμα’’. Για εμάς, αιώνιοι φοιτητές δεν υπάρχουν. Υπάρχουν απλά φοιτητές-φοιτήτριες που είτε επέλεξαν συνειδητά να αυτοκαθορίσουν το χρόνο φοίτησης τους παρατείνοντας τον (σε σχέση με τα νομικά όρια), είτε αναγκάστηκαν γιατί δουλεύουν παράλληλα με τις σπουδές τους, δε μένουν στην πόλη που σπουδάζουν, κάποιος καθηγητής τους κόβει συνέχεια, αρρώστησαν κ.α.!
• Και κάτι τελευταίο: θα θέλαμε όντως το πανεπιστήμιο μας να γίνει ‘’πιο ευρωπαϊκό’’; Εάν η απάντηση είναι ναι, ας αρχίσουμε να απαιτούμε από το κράτος δίδακτρα, μεγαλύτερο κόστος φοίτησης, μηδενικές παροχές, ακόμα πιο εξαντλητικό και χρονοβόρο φόρτο εργασίας, ό,τι δηλαδή προβλέπεται στα ευρωπαϊκά πανεπιστήμια Α.Ε.
Ας μη γελιόμαστε, οι διαγραφές των φοιτητών, δεν είναι μια προσπάθεια να διορθωθούν ‘’τα κακώς κείμενα’’ του ελληνικού πανεπιστημίου. Η εφαρμογή του συγκεκριμένου νόμου δεν είναι παρά ένα κομμάτι της εκπαιδευτικής αναδιάρθρωσης, που επιχειρείται εδώ και χρόνια, με στόχο την προσαρμογή κάθε φορά του εκπαιδευτικού συστήματος στα νέα δεδομένα του καπιταλισμού. Εν προκειμένω, οι προωθούμενες διαγραφές (καθώς και…
–οι συγχωνεύσεις και καταργήσεις σχολών [βλέπε Σχέδιο Αθηνά],
-η μείωση των εισακτέων
-οι απολύσεις εργολαβικών και διοικητικών υπαλλήλων,
-η έλλειψη διδακτικού προσωπικού,
-η συνεχής αύξηση του κόστους φοίτησης, ….)
πάνε πακέτο με την προσπάθεια ελαχιστοποίησης των κρατικών παροχών, αύξησης των αποκλεισμών και επιχειρηματικοποίησης του πανεπιστημίου.
Μέσω των διαγραφών εκπληρώνεται και η λειτουργία του καπιταλιστικού πανεπιστημίου ως ιδεολογικού μηχανισμού, καθώς ο ‘’μη παραγωγικός’’ εργάτης-φοιτητής είναι αυτός που τιμωρείται με διαγραφή. Πρέπει να μάθει λοιπόν να κινείται στα χρονικά πλαίσια που θέτουν τα αφεντικά του, να εντατικοποιήσει τους ρυθμούς εργασίας του για να μην υποστεί τις κυρώσεις. Να επιβιώσει εν τέλει ακολουθώντας τον ατομικό δρόμο, σκύβοντας το κεφάλι στις απαιτήσεις των εξουσιαστών.
Έλα όμως που δεν πάνε όλα κατ’ ευχήν για κράτος και αφεντικά!
Είτε επειδή δε θέλουμε να καθορίζει κάποιος άλλος τους ρυθμούς της καθημερινότητας μας, είτε επειδή χρειαζόμαστε χρόνο γιατί δουλεύουμε, είτε επειδή θέλουμε χρόνο για να συλλογικοποιηθούμε, πότε θα πάρουμε πτυχίο είναι δική μας απόφαση.
Γι αυτό στεκόμαστε συλλογικά ενάντια στις βλέψεις όσων θέλουν να μας εντατικοποιήσουν και να πλάσουν μ’ αυτό τον τρόπο τους ιδανικούς και παραγωγικούς –για τα αφεντικά πάντα- εργάτες του αύριο. Ενάντια σε κάθε προσπάθεια να μας περιορίσουν στα πανεπιστημιακά έδρανα. Ενάντια στις διαγραφές.
ΑΥΤΟΝΟΜΟ ΣΧΗΜΑ ΑΓΓΛΙΚΟΥ
Μάι 19
Γκουαντάναμο – Δομοκός ένα τσιγάρο δρόμος..
Σύμφωνα με το νέο νομοσχέδιο που πρόκειται να κατατεθεί προς δημόσια διαβούλευση και αφορά «ποινικές και σωφρονιστικές ρυθμίσεις», συγκεκριμένες κατηγορίες κρατουμένων θα μεταφερθούν σε «καταστήματα τύπου Γ», δηλαδή σε φυλακές υψίστης ασφαλείας. Ανάμεσα στους κρατούμενους που θα βιώσουν το πιο σκληρό πρόσωπο του σύγχρονου ολοκληρωτισμού βρίσκονται οι καταδικασμένοι για συμμετοχή σε τρομοκρατικές οργανώσεις, για εθνική προδοσία και οι βαρυποινίτες. Η κατηγοριοποίηση αυτή από τη μεριά του κράτους αποδεικνύει και συγχρόνως στηρίζεται στην συνεχή συντηρητικοποίηση των θεσμών, καθώς πλέον υπάρχουν άνθρωποι οι οποίοι αξίζει να είναι ακόμα πιο φυλακισμένοι από τους κοινούς φυλακισμένους και πρέπει να ‘’σωφρονίζονται’’ περισσότερο από τους υπόλοιπους.
Η διάταξη αυτή, η οποία έρχεται σε ευθεία ρήξη ακόμα και με τις βασικές συμβάσεις της δυτικής πολιτικής και νομικής κουλτούρας, είναι αποτέλεσμα της σημερινής κοινωνικής συνθήκης όπου το καθεστώς έκτακτης ανάγκης τείνει να μονιμοποιηθεί αλλά και να νομιμοποιηθεί. Μετά δηλαδή τις διαπομπεύσεις των οροθετικών γυναικών, τα ναζιστικής έμπνευσης στρατόπεδα συγκέντρωσης μεταναστών, και τις κρατικές δολοφονίες (βλέπε δολοφονίες μεταναστών από μπάτσους του λιμενικού στο Φαρμακονήσι) ο κρατικός φασισμός έρχεται να συνεχίσει και να εντείνει την περιθωριοποίηση και καταστολή χρησιμοποιώντας τις φυλακές υψίστης ασφαλείας.Αν σε όλα αυτά προσθέσουμε την ακραία αστυνομική βία , την ποινικοποίηση κοινωνικών κινημάτων (Σκουριές) αλλά και την καθημερινή τρομοκρατία που υφίστανται οι «από τα κάτω» στους χώρους εργασίας και στις ουρές του ΟΑΕΔ μπορούμε να δούμε ξεκάθαρα ποιό είναι το μήνυμα που το κράτος θέλει να περάσει: Όποιος δεν ταυτίζεται με τον πολίτη-υπήκοο που κάθε οργουελικό καθεστώς ονειρεύεται θα βιώνει την οργή της «δημοκρατίας».
Μιας δημοκρατίας στην οποία ο βασανισμός μέχρι θανάτου του κρατούμενου Ιλία Καρέλι από δεσμοφύλακες στις φυλακές της Νιγρίτας, γίνεται απροκάλυπτα, παρά την καταγραφή στοιχείων μέσω κάμερας, και χωρίς να προκαλεί αντιδράσεις στους κατά τα άλλα ‘’θιασώτες της νομιμότητας και της δικαιοσύνης’’. Επομένως, μπορούμε να καταλάβουμε εύκολα ότι αν οι ανθρωποφύλακες χτυπούν μέχρι θανάτου βαρυποινίτες στις ‘’κανονικές’’ φυλακές, στις φυλακές υψίστης ασφαλείας οι συνθήκες και τα βασανιστήρια θα θυμίζουν Γκουαντάναμο. Πιο συγκεκριμένα, προβλέπεται η κατάργηση δικαιωμάτων των κρατουμένων όπως αυτά των αδειών, της επικοινωνίας, της ημιελευθερης διαβίωσης και των μεροκαμάτων καθώς και η σύσταση ειδικού σώματος της ΕΛ.ΑΣ. για τη φρούρηση των φυλακών, που θα έχει τη δυνατότητα -ακόμη και ένοπλης- επέμβασης σε κάθε προσπάθεια αντίστασης (διαμαρτυρίες, απεργίες πείνας, εξεγέρσεις). Δεν θεωρούμε φυσικά πως μπορούν να υπάρξουν ‘’καλές συνθήκες κράτησης’’, καθώς η στέρηση της ελευθερίας δεν αντισταθμίζεται με κανένα τρόπο, εντοπίζουμε όμως στο νομοσχέδιο αυτό την προσπάθεια περεταίρω απομόνωσης, εκφοβισμού και καταστολής ανθρώπων που αντιστέκονται εντός και εκτός των τειχών της φυλακής.
ΑΓΩΝΑΣ ΣΗΜΕΡΑ ΓΙΑ ΜΙΑ ΚΟΙΝΩΝΙΑ ΧΩΡΙΣ ΦΥΛΑΚΕΣ ΑΥΡΙΟ
αυτόνομο σχήμα ψυχολογίας
αυτόνομο σχήμα αγγλικού
Μάι 12
Εδώ το κείμενο σε pdf
«Εκλογές, κόμματα με φρου φρου κι αρώματα»
Από το σχολείο με τις εκλογές πενταμελών και δεκαπενταμελών, στο πανεπιστήμιο με τις φοιτητικές μέχρι και στην κοινωνία με τις βουλευτικές και άλλες τόσες, μαθαίνουμε ότι η ψήφος είναι δικαίωμα και υποχρέωση και ότι σε καθιστά υπεύθυνο και ενεργό πολίτη. Και αυτό, κράτος και κεφάλαιο φροντίζουν να μας το υπενθυμίζουν πάντα και παντού -ιδιαίτερα σε προεκλογικές περιόδους. Ποια είναι όμως η πραγματική λειτουργία των εκλογικών διαδικασιών;
Μέσα από αυτές τις διαδικασίες μας γαλουχούν έτσι ώστε να θεωρούμε φυσιολογικό να μην είμαστε οι ίδιοι κύριοι των ζωών μας και να αναθέτουμε τη διαχείριση τους σε τρίτους. Καλλιεργείται έτσι η κουλτούρα της ανάθεσης και η λογική του ότι η πολιτική δεν μπορεί να ασκείται παρά από λίγους ειδικούς και πεφωτισμένους, αποσυνδέοντας το σύνολο από τις συλλογικές διαδικασίες και διεκδικήσεις. Με αυτόν τον τρόπο εμπεδώνονται ως αυτονόητα αξιώματα και ιεραρχικές δομές, διχοτομώντας το κοινωνικό σύνολο σε ικανές/ους και μη, να εμπλακούν στη λήψη των αποφάσεων. Ταυτόχρονα, το να επιβάλλεται η πλειοψηφία στην μειοψηφία δε τίθεται καν υπό αμφισβήτηση, αντιθέτως παρουσιάζεται ως ο μόνος δρόμος για την πρόοδο μιας δημοκρατικής κοινωνίας. Για εμάς, ωστόσο, το να ψηφίζεις δεν είναι συμμετοχή στα κοινά, αλλά αποχή από αυτά. Η ψήφος αυτή με τη σειρά της έρχεται να νομιμοποιήσει το υπάρχον πολιτικό και κοινωνικό σύστημα, το οποίο στο όνομα μιας παρηκμασμένης αστικής δημοκρατίας δε διστάζει να γίνεται ολοένα και πιο ολοκληρωτικό, με την καταστολή των αγωνιζομένων και την περιθωριοποίηση των μη παραγωγικών μελών του (επιχειρήσεις σκούπα, στρατόπεδα συγκέντρωσης, ποινικοποίηση των οροθετικών, ιδεολογική τρομοκρατία, φυλακές υψίστης ασφαλείας και πόσα άλλα…).
Ίδιοι είναι οι εξουσιαστές δεξιοί κι αριστεροί…
…κι αυτό γιατί ΕΙΝΑΙ εξουσιαστές, εφόσον μιλάμε για τους διαχειριστές/στριες των ζωών μας. Από τη μία η δεξιά, συνυφασμένη με την υπεράσπιση του καπιταλιστικού συστήματος, μπολιάζει τα μυαλά με πατρίδα, θρησκεία, οικογένεια, εθνική ενότητα, νομιμότητα, «κοινωνική ειρήνη» και στοχοποιεί πνιγμένους/ες μετανάστες/στριες στο Αιγαίο, μη παραγωγικές κοινωνικές μερίδες και αγωνιζόμενους/ες, καταφέρνοντας να αμβλύνει τον ταξικό ανταγωνισμό. Χρησιμοποιεί, για να παραμένει στην εξουσία, την εξυπηρέτηση συμφερόντων, τη διαπλοκή και τη μικροαστική ματαιοδοξία για την πολυπόθητη «ανάπτυξη». Σε πανεπιστημιακό επίπεδο, οι καθεστωτικές παρατάξεις (ΔΑΠ, ΠΑΣΠ) υπερασπίζονται και προωθούν την εκπαιδευτική αναδιάρθρωση που έρχεται να πειθαρχήσει και να εντατικοποιήσει τις σπουδές –και τις ζωές μας- υψώνοντας αναχώματα σε όλες τις αντιστάσεις των τελευταίων χρόνων (π.χ. πλαίσια αντικατάληψης, υποκινούμενες απεργοσπασίες) για το «καλό» του/της φοιτητή/τριας. Παράλληλα, το κοινωνικό πρόσωπο που προβάλλουν με σημειώσεις και κεράσματα στα πάρτυ, δεν είναι άλλο από τη διαιώνιση του πελατειακού συστήματος.
Η αριστερά, από την άλλη, σε όλο της το φάσμα, συμμετέχοντας στις εκλογές έρχεται να επικυρώσει το υπάρχον σύστημα και να διαιωνίσει την κουλτούρα της ανάθεσης και της αντιπροσώπευσης, νομιμοποιώντας λίγους και ειδικούς/ες να παίρνουν τις αποφάσεις για τους από κάτω, αντιφάσκοντας τελικά με τις ίδιες τις επαναστατικές της ρητορείες, και παραβλέποντας πως αγωνιστικές διαδικασίες μπορεί να είναι μόνο οι αυτοοργανωμένες συλλογικές διαδικασίες και όχι αυτές που πηγάζουν από τα αντιπροσωπευτικά όργανα. Στο πανεπιστήμιο, οι αριστερές δυνάμεις κινούνται στα ίδια πλαίσια, διεξάγοντας έναν αγώνα για το εάν το ΔΣ (εκλεγμένοι από τις εκλογές αντιπρόσωποι του φοιτητικού συλλόγου) θα είναι μπλε ή κόκκινο, αλλά παραβλέποντας πως με τη συμμετοχή τους στη διαδικασία επικυρώνουν την ύπαρξη του ΔΣ ως αρμόδιου να αποφασίζει για τη διεξαγωγή των συνελεύσεων. Το επιχείρημα τους, πως η συμμετοχή σε εκλογές και ΔΣ είναι μόνο «εργαλειακή» για να διευκολύνεται η πραγματοποίηση των συνελεύσεων, δεν μας πείθει. Οι πρακτικές αυτές το μόνο που ουσιαστικά καταφέρνουν είναι να διαιωνίζουν και να εμπεδώνουν τους διαχωρισμούς ανάμεσα σε ειδικούς/ες της πολιτικής και επικυρωτές/τριες τους, σε ρήτορες και ψηφοφόρους. Τελικά, στον πυρήνα της εκλογικής διαδικασίας βρίσκεται μία ανταλλακτική σχέση: δίνεις τη ψήφο σου για να πάρεις κάτι πίσω, είτε αυτό είναι σημειώσεις είτε είναι σπάσιμο των οροφών.
Η αποχή από τις εκλογές δεν αποτελεί αδιαφορία όταν είναι συνειδητή πολιτική επιλογή, ούτε απάθεια εάν συνοδεύεται από συλλογικές αυτοοργανωμένες διαδικασίες. Διαδικασίες οι οποίες υπονομεύοντας την εξουσιαστική λογική που κυριαρχεί τριγύρω μας, προτάσσουν τον αυτοκαθορισμό του ατόμου, τις αδιαμεσολάβητες και ισότιμες σχέσεις, την αμφισβήτηση των κοινώς αποδεκτών αξιών και τη ρήξη με τις αντίστοιχες νοοτροπίες, σπάζοντας έτσι την κουλτούρα της ανάθεσης. Για αυτό το λόγο, επιλέγουμε να μη συμμετέχουμε στις εκλογές, αλλά να πλαισιώνουμε συνελεύσεις οργανωμένες από τα κάτω, συνδιαμορφώνοντας και όχι ψηφίζοντας, είτε αυτές είναι συνελεύσεις σχολών, είτε γειτονιάς, είτε σωματείων βάσης.
ΣΥΝΕΙΔΗΤΗ ΑΠΟΧΗ ΑΠΟ ΤΙΣ ΕΚΛΟΓΕΣ
ΑΥΤΟΟΡΓΑΝΩΣΗ ΤΩΡΑ
Αυτόνομα σχήματα και στέκι Φιλοσοφικής
Απρ 29
Σε όσους/ες λένε πως μόνο η μαγική φοιτητική ιδιότητα σου δίνει το δικαίωμα της δωρεάν σίτισης…
…απαντάμε, προτάσσοντας την αλληλεγγύη, με μπλοκάρισμα κάθε ελέγχου και άρνηση των αποκλεισμών, καταρρίπτοντας τους διαχωρισμούς που προσπαθούν να μας επιβάλλουν. Δεν δεχόμαστε καμιά δικαιολογία καθώς γνωρίζουμε πως ο μόνος λόγος που προσπαθούν να αποκλείσουν είτε μη φοιτητές/φοιτήτριες είτε μη εντατικοποιημένους/ες φοιτητές/φοιτήτριες (ν+2) από τη σίτιση είναι η αύξηση των κερδών τους.
Κάθε υποχώρηση μας στα συμφέροντα εργολάβων και κράτους δίνει πάτημα για περαιτέρω υποτίμηση των ζωών μας, μείωση των παροχών, αύξηση των αποκλεισμών και των ελέγχων.
ΔΕ ΔΕΙΧΝΟΥΜΕ ΠΑΣΟ,
ΚΑΡΤΑ ΣΙΤΙΣΗΣ,
ΚΑΡΤΑ ΜΑΣΟΥΤΗ, ΚΑΡΤΑ ΓΥΜΝΑΣΤΗΡΙΟΥ ΣΤΗ ΛΕΣΧΗ
ΤΡΩΜΕ ΟΛΟΙ ΚΑΙ ΟΛΕΣ
ΚΑΙ ΕΝΑ ΚΑΙ ΔΥΟ ΚΑΙ ΤΡΙΑ ΠΙΑΤΑ
Μαρ 26
Η λέσχη, οι εστίες, οι φθηνότερες μετακινήσεις, οι φοιτητικές παροχές γενικότερα αποτέλεσαν αντικείμενο διεκδικήσεων που προηγούμενοι κύκλοι αγώνα κατάφεραν να κερδίσουν και να καθιερώσουν. Στην τωρινή φάση της κρίσης, το πανεπιστήμιο δεν είναι πλέον παραγωγικό για τις ανάγκες του κεφαλαίου και καλείται να αναδιαρθρωθεί. Ο κοινωνικός χαρακτήρας της λέσχης δεν θα μπορούσε να μείνει στο απυρόβλητο, εντείνοντας τις διαδικασίες ελέγχου και αποκλεισμού (επίδειξη κάρτα σίτισης/πάσο) στην είσοδο. Την άρνηση εισόδου συναντούν κομμάτια της τάξης μας, μετανάστες, άνεργες, άστεγοι, φοιτήτριες άνω του ορίου φοίτησης (ν+2) και διαφορετικών πανεπιστημιακών ιδρυμάτων.
Για εμάς η λειτουργία της λέσχης και όχι μόνο δεν είναι φοιτητική αλλά κοινωνική. Επιλέγουμε να σαμποτάρουμε τους αποκλεισμούς και κάθε προσπάθεια αναβάθμισης του ελέγχου, καθιστώντας τη λέσχη πεδίο προσβάσιμο σε όλους και όλες. Σε μια περίοδο βίαιης καπιταλιστικής κρίσης και όξυνσης της εκμετάλλευσης μας, αρνούμαστε να πληρώσουμε από τη τσέπη μας για παροχές οι οποίες κερδήθηκαν μέσα από συλλογικές διεκδικήσεις και αγώνες. Δεν αντιλαμβανόμαστε τον αγώνα για τη δωρεάν σίτιση ως μια μορφή φιλανθρωπίας των από τα πάνω σε όλους εμάς τους από τα κάτω αλλά ως προάσπιση των ταξικών μας συμφερόντων και τη συλλογική μας ανατίμηση στους χώρους που καθημερινά κινούμαστε. Μέσα από το ξεπέρασμα των διαχωρισμών και τους κοινούς αγώνες εργαζομένων, φοιτητών, αποκλεισμένων μπορούμε να αντισταθούμε στην μετακύλιση του κόστους αναπαραγωγής στις πλάτες μας.
Ενάντια στον έλεγχο και τους διαχωρισμούς
Να υπερασπιστούμε τα ταξικά μας συμφέροντα με τους αποκλεισμένους/ες
Τετάρτη 26/3 | 12:00 | μικροφωνική Τσιμισκή με Ναυαρίνου
Τετάρτη 2/4 | 11:00 | παρέμβαση στην πρυτανεία
Παρασκευή 4/4 | 12:00 | παρέμβαση στο Δ.Σ. της λέσχης
Τρίτη 8/4 | 11:00 | πορεία στα πανεπιστήμια, πρυτανεία Α.Π.Θ.
Μαρ 26
εδώ το κάλεσμα σε pdf
εδώ η αφίσα σε pdf
ΚΑΛΕΣΜΑ ΣΕ ΕΚΔΗΛΩΣΗ – ΣΥΖΗΤΗΣΗ
ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΠΕΡΓΙΑ ΤΩΝ ΔΙΟΙΚΗΤΙΚΩΝ ΣΕ ΑΕΙ-ΤΕΙ
Με διοικητικούς του ΑΠΘ και μέλη της απεργιακής επιτροπής ΕΚΠΑ
Παρασκευή 28/3 | 19.00 | Πολυτεχνείο, πτέρυγα Πολιτικών Μηχανικών αιθ. 542
Ένας από τους μεγαλύτερους απεργιακούς αγώνες στην τριτοβάθμια εκπαίδευση, αυτός των διοικητικών υπαλλήλων, έλαβε χώρα το προηγούμενο διάστημα και προσπάθησε να μπλοκάρει τις διαθεσιμότητες 1349 εργαζομένων σε 8 πανεπιστήμια. Η διάρκεια, η αγωνιστική διάθεση και οι δράσεις των απεργών διαφοροποιούνταν από ίδρυμα σε ίδρυμα επηρεάζοντας και τη συμμετοχή και τη στήριξη του αγώνα από τους φοιτητές. Ο απολογισμός και η (αυτό)κριτική των μορφών και των περιεχομένων της απεργίας από τους ίδιους τους αγωνιζόμενους είναι κομβικής σημασίας τόσο για την κυκλοφορία των σκεπτικών και των πρακτικών όσο και για τη συνέχιση των αγώνων μας με ευνοϊκότερους όρους εντός και εκτός πανεπιστημίου.
Η λήξη του απεργιακού αγώνα δεν έχει συνδυαστεί μέχρι στιγμής με κάποιο συγκεκριμένο αποτέλεσμα από την πλευρά της κυβέρνησης πέρα από κάποιες διαβεβαιώσεις για την επαναπρόσληψη ενός αριθμού εργαζομένων. Η σημασία όμως της απεργίας δεν μπορεί να εκτιμηθεί μόνο από την εκπλήρωση ή όχι των αιτημάτων της αλλά και από τα ζητήματα που τέθηκαν κατά τη διάρκεια της και αποτελούν κεντρικά σημεία για την ανάπτυξη των ταξικών αγώνων στην Ελλάδα της κρίσης, όπως:
Από την πλευρά μας, επιλέγουμε να μην βλέπουμε το πανεπιστήμιο ως έναν ιερό χώρο της δημόσιας και δωρεάν παιδείας αλλά ως ένα ακόμη πεδίο του ταξικού ανταγωνισμού, στη δομή του οποίου εγγράφονται η σύγκρουση αντιτιθεμένων ταξικών συμφερόντων. Στεκόμαστε, έτσι, δίπλα στον αγώνα των διοικητικών, αναγνωρίζοντας τα κοινά μας συμφέροντα και τις μελλοντικές μας δυνατότητες μέσα από τη θέση που παίρνουμε εντός των αγώνων στο χώρο της τριτοβάθμιας εκπαίδευσης και αναζητούμε εκείνα τα περιεχόμενα και αιτήματα που ενισχύουν τις προσπάθειες σύνδεσης τους. Η άμεση ανταλλαγή εμπειριών μεταξύ φοιτητών και εργαζομένων και η ανάπτυξη των μεταξύ μας σχέσεων καθίσταται εξαιρετικά κρίσιμη για το μπλοκάρισμα της εκπαιδευτικής, και όχι μόνο, αναδιάρθρωσης, το ξεπέρασμα της λογικής της ανάθεσης και των διαιρέσεων και την προώθηση της αυτοοργάνωσης και του ταξικού περιεχομένου. Καλούμε, λοιπόν, σε εκδήλωση-συζήτηση την Παρασκευή 28/3 στις 19.00 στο Πολυτεχνείο, πτέρυγα Πολιτικών Μηχανικών, αίθουσα 542.
Αυτόνομο Σχήμα Πολιτικών Μηχανικών | Αυτόνομη Παρέμβαση Ηλεκτρολόγων Μηχανολόγων | Αυτόνομη Πρωτοβουλία Χημικών Μηχανικών – Από Κοινού | Αυτόνομη Παρέμβαση Νομικής – Απόδραση | Αυτόνομο Σχήμα Αγγλικού | Αυτόνομο Σχήμα Φιλολογίας | Αυτόνομο Σχήμα Μαθηματικού | Αυτόνομο Σχήμα Βιολογικού – Φαρμακευτικής | Αυτόνομο Σχήμα Γεωπονίας
Δεκ 28
Εδώ το κείμενο σε pdf
ΚΑΛΩΣΟΡΙΣΑΤΕ ΣΤΟ ΧΑΟΣ
Ποιός πληρώνει τη ‘’δημόσια’’ εκπαίδευση;
Το έχουμε καταλάβει εδώ και πολύ καιρό και η τσέπη μας ακόμη περισσότερο. Οι κρατικές παροχές δίνουν τη θέση τους στις ιδιωτικοποιήσεις και την όλο και μεγαλύτερη επιβάρυνση των μη προνομιούχων. Δεν τρέφουμε αυταπάτες ότι υπήρχε κάποτε δημόσια δωρεάν εκπαίδευση. Ποτέ δεν ήταν για όλους, ποτέ δεν ήταν δωρεάν. Το μαρτυρούν αυτό οι πάκοι με τα βοηθητικά βιβλία, οι ατέλειωτες ώρες στις σχολικές αίθουσες και φυσικά στα φροντιστήρια με τεράστια επιβάρυνση του οικογενειακού προϋπολογισμού (για κάποιους απλησίαστη).
Αντιλαμβανόμαστε όμως ότι οι ταξικοί φραγμοί όλο και εντείνονται. Πλέον πέρα απ’ τα νοίκια και τη μετακίνηση μας πληρώνουμε για τα βιβλία (ή δεν παίρνουμε καν βιβλία*), τα κόρπους, ενώ δρομολογείται και η επιβολή αντιτίμου στη λέσχη**, δίδακτρα και πολλά άλλα στα πλαίσια του ότι δεν έχουμε λεφτά’’. {Αλλά και η πρόσβαση στην τριτοβάθμια εκπαίδευση γίνεται πιο δύσκολη, με εξετάσεις σε όλο το λύκειο και μείωση των εισακτέων (σχέδιο Αθηνά).}
Παράλληλα, οι απολύσεις των εργολαβικών πέρσι, η διαθεσιμότητα των διοικητικών φέτος και του χρόνου ίσως οι απολύσεις καθηγητών, πέρα από τα άμεσα προβλήματα που δημιουργούν σ’ εμάς, συνθέτουν ένα τοπίο εργασιακών σχέσεων με άθλιους όρους και δείχνουν το εργασιακό μας μέλλον.
Καινούρια πινελιά στην καθημερινότητα της σχολής είναι και η έλλειψη θέρμανσης (λόγω της διαθεσιμότητας των διοικητικών βεβαίως βεβαίως). Σε συνδυασμό με τις ώρες ακινησίας και ίσως και σιωπής που περνάμε στις αίθουσες μια ψύχρα τη νιώθουμε όλοι, δεν υπάρχει αμφιβολία…
ΠΑΡΕΝΘΕΣΗ: Μήπως κάτι ξεχνάμε στο Αγγλικό; Η περσινή απόπειρα συγχώνευσης των σχολών μας απέτυχε μέσα στο κύμα καταλήψεων και αντιδράσεων που ακολούθησε.
Παρολαυτά, οι εισακτέοι μειώθηκαν (και άρα αρκετοί μείναν απ έξω απ τη σχολή). Ο αριθμός των καθηγητών επίσης μειώνεται (πολλοί βγαίνουν στη σύνταξη, πρόσληψη καμία).
Όσοι φέτος βρεθήκαμε χωρίς μαθήματα ακούσαμε να μας λένε ‘’πάρτε από κάποιο άλλο τμήμα’’, ‘’τα δικά μας έχουν κλείσει’’.
Και αναρωτιόμαστε: τι διαφορά έχει αυτό που γίνεται από τη συγχώνευση; Μάλλον το ότι αργήσαμε να το πάρουμε χαμπάρι και οι αντιδράσεις μας είναι προς το παρόν άφαντες!
*Οντισιόν για….. βιβλίο
Σα να μην έφτανε το ότι αγοράζουμε κόρπους σε όλα τα μαθήματα και βιβλία δεν έχουμε δει από τότε που πατήσαμε το πόδι μας στη σχολή τώρα ήρθε και μια καινούρια καινοτομία. Την Πέμπτη 28 Νοέμβρη καθηγήτρια της γλωσσολογίας πέρασε από face control φοιτητές και φοιτήτριες για να τους δώσει το βιβλίο που δικαιούνται για το μάθημα! Έτσι όσους θυμόταν απ’ τις παραδόσεις τους έδωσε βιβλίο και για τους υπόλοιπους έχει ο Θεός… άμα περισσέψει τίποτα θα πάρουν κ αυτοί κανα βιβλιαράκι. Ούτως η άλλως ήταν κακά παιδιά, δεν πήγαν στο μάθημα!!!
Δεν έφταναν οι τροπολογίες των υπουργείων ανά δεκαετίες, έχουμε και τις αυθαιρεσίες των καθηγητών να προωθούν την εντατικοποίηση των φοιτητών. Μη λαμβάνοντας υπόψη το δικαίωμα του καθενός στην ελεύθερη παρακολούθηση και την επιλογή της απουσίας για οποιοδήποτε λόγο (από το ότι δεν μ αρέσει το μάθημα μέχρι ότι μπορεί να δουλεύω εκείνη την ώρα) η Τσιλιπάκου επέλεξε να επιβραβεύσει όσους ήξερε και να αφήσει στην απέξω όσους δεν θεωρεί καλούς φοιτητές.
Φυσικά δεν ευθύνεται η ίδια για το ότι δεν υπάρχουν βιβλία και για το ότι το κόστος της φοίτησης μετακυλίεται απ’ το κράτος στις πλάτες μας, όμως η προώθηση της ιδεολογίας του καλού –εντατικοποιημένου φοιτητή (και έπειτα πειθήνιου-καλού εργάτη) συντάσσεται με τα συμφέροντα των από τα πάνω {έστω και ασυνείδητα}. Και ως τέτοια την καταδικάζουμε και εναντιωνόμαστε.
Δηλαδή: ‘’Πλήρωνε παιδί μου (και δούλευε) για να γίνεις καλός εργάτης!’’
Η μετακύλιση του κόστους φοίτησης στις πλάτες μας είναι αναμενόμενη πρακτική απ την πλευρά του κεφαλαίου ώστε να αναπαραχθεί με τους ευνοϊκότερους γι αυτό όρους. Το κράτος σταματάει να πληρώνει για την αναπαραγωγή της εργατικής δύναμης, ή ακόμη και για την εργασία που παράγεται στο πανεπιστήμιο και το κόστος πέφτει στους ίδιους τους εργάτες! Εμείς αντιλαμβανόμενοι το ρόλο του πανεπιστημίου ως μηχανισμό καταμερισμού και αναπαραγωγής της εργατικής δύναμης, ως βασικού δηλαδή πυλώνα στήριξης του καπιταλιστικού συστήματος, μπλοκάρουμε την εκπαιδευτική αναδιάρθρωση, αρνούμαστε να εντατικοποιηθούμε και να πληρώσουμε για τις σπουδές μας.
{Νυχτοπερπατώντας στα πανεπιστήμια…}
Ως δική μας απάντηση έρχεται επίσης η προσπάθεια να κρατήσουμε το πανεπιστήμιο ζωντανό με όρους ελευθερίας και αλληλεγγύης, ανοιχτό στην κοινωνία και προσαρμοσμένο στις πραγματικές μας ανάγκες (και όχι τις επίπλαστες φοιτητικές). Με μαζικές συνελεύσεις και ζωντανές καταλήψεις, με πολιτικές και πολιτιστικές εκδηλώσεις, συζητήσεις, προβολές. Με τη δημιουργία ομάδων και δομών που ασκούν έμπρακτη κριτική στην εμπορευματοποίηση διαφόρων πτυχών της ζωής, ασκούν εν τέλει κριτική στο σύστημα που καταπιέζει εμάς και τους γύρω μας.
Όχι όμως φτιάχνοντας έναν υπέροχο μικρόκοσμο αλλά συνδέοντας τους αγώνες που ξεκινούν από το πανεπιστήμιο με εργατικούς και κοινωνικούς αγώνες. Οργανωμένοι με βάση τις κοινές μας ανάγκες ως μέρη της τάξης των καταπιεζόμενων και καταρρίπτοντας τους διαχωρισμούς που προσπαθούν να μας επιβάλλουν (φοιτητής-μη φοιτητής, έλληνας-ξένος, άντρας-γυναίκα κ.α.).
στη λέσχη πάμε με όρεξη όχι με πάσο**
Βέβαια έπρεπε να συγκρατήσουμε την όρεξη μας για ένα μήνα που καθυστέρησε να ανοίξει… Κι ενώ εμείς είχαμε μείνει με άδεια στομάχια οι εταιρείες έπαιζαν το παιχνίδι τους για το ποιος θα πάρει τη λέσχη, κρατώντας μας στην ουσία έρμαια των ιδιωτικών τους συμφερόντων. Τώρα η λέσχη άνοιξε, παρόλα αυτά, άνοιξε για όλους; Οι εντατικοί έλεγχοι πάσο αρχικά και η απαίτηση επίδειξης κάρτας σίτισης πλέον δίνουν την απάντηση από μόνα τους: όλοι οι καλοί ΔΕΝ χωράνε. Για μας η λέσχη πρέπει να έχει κοινωνικό χαρακτήρα, δηλαδή να είναι ανοιχτή για όλους όσους έχουν ανάγκη. Και αυτό όχι για ανθρωπιστικούς λόγους αλλά γιατί οι ανάγκες μας ταυτίζονται με αυτές του μετανάστη, του άνεργου, του φοιτητή ΠΑ.ΜΑΚ./ΤΕΙ που τρώει στη λέσχη και δεν μας ενδιαφέρουν τα κέρδη τους, είτε αυτά καταλήγουν στην τσέπη των ιδιωτών είτε του κράτους. Γιατί όσο εντείνονται οι αποκλεισμοί τόσο κινδυνεύουμε και εμείς ‘’να μην πληρούμε τα κριτήρια’’ και ένα ωραίο μεσημέρι να μας ζητήσουν αντίτιμο ‘’γιατί αλλιώς δεν βγαίνει’’ (μεγαλύτερο κέρδος)! Εξάλλου κάτι τέτοιο δεν θα μας εξέπληττε καθώς σε όποιο πανεπιστήμιο έχει εφαρμοστεί παρόμοιο καθεστώς το αντίτιμο για κάθε μερίδα, τα όλο και χαμηλότερα εισοδηματικά κριτήρια και ο αποκλεισμός των ν+2 και των μεταπτυχιακών φοιτητών δεν άργησαν να επιβληθούν. Το ότι μέχρι τώρα υπήρχαν κάποιες δωρεάν κρατικές παροχές δεν οφείλεται ούτε στη γενναιοδωρία του κράτους ούτε στην ‘’ανάπτυξη της οικονομίας’’. Είναι αποτελέσματα αρνήσεων, συλλογικών διεκδικήσεων και αγώνων. Κι έτσι συνεχίζουμε, μπλοκάροντας την επίδειξη πάσο και απειθαρχώντας στον έλεγχο του.
Φυσικά οι δικές μας προσπάθειες ακολουθούνται από τη μανιώδη υστερία του κράτους και των εκπροσώπων του να μας συνετίσουν, να κλείσουν τις ‘’εστίες ανομίας’’, να εξαφανίσουν κάθε φωνή αντίστασης και οργανωμένης αντεπίθεσης στο υπάρχον.
Από τις συνεχείς καταπατήσεις του ασύλου, τις κλειδωμένες σχολές, τους πρόσφατους ελέγχους της ΣΔΟΕ (!) και τις συνεχείς εκκενώσεις στεκιών και καταλήψεων, μέχρι την καταστολή των απεργιών, την τρομοκρατία στη Χαλκιδική και τις κρατικές δολοφονίες ντόπιων και μεταναστών, οι φασιστικές πρακτικές του κράτους γίνονται φανερές σε όλο και μεγαλύτερα τμήματα του πληθυσμού. Φανερή γίνεται και η στόχευσή τους: διαχωρίζοντας τους καταπιεσμένους με επίπλαστες ταυτότητες επιχειρούν την κατάπνιξη κάθε αντίδρασης ώστε να συντηρήσουν το σάπιο σύστημά τους μέσω του ‘’εξορθολογισμού’’ και της αναδιάρθρωσης.
Η εξέγερση που ακολούθησε την 6η Δεκέμβρη ήταν μια οργισμένη απάντηση ενάντια στην καταστολή, στην εξαθλίωση και τις αυθαιρεσίες των εξουσιαστών και των σκυλιών τους (μπάτσων, ρουφιάνων, δικαστών). Σήμερα η ένταση της καταστολής έχει αυξηθεί σε ασφυκτικό βαθμό, το γεγονός αυτό όμως δεν μας κάνει να φοβόμαστε, οι μόνοι που φοβούνται είναι αυτοί που μας ‘’καταστέλλουν’’. Γι αυτό την 6η Δεκέμβρη δεν θα μείνουμε στα σπίτια μας….
Άλλα ούτε και τις υπόλοιπες μέρες!
Δεν περιμένουμε κανέναν σωτήρα, δεξιό ή αριστερό να αγωνιστεί για μας. Γι αυτό αυτό-οργανωνόμαστε και εμπλεκόμαστε σε αδιαμεσολάβητους αγώνες ενάντια στην εξουσία και την εκμετάλλευση απ’ όπου κ’ αν προέρχεται.
Κινηματικά rendez–vous:
1) Πορεία την Παρασκευή 6 Δεκέμβρη στις 18:00 στην Καμάρα
2) Παρέμβαση και μπλοκάρισμα της επίδειξης πάσο τη Δευτέρα (και κάθε Δευτέρα) στη λέσχη στις 12:00
3) Παράσταση διαμαρτυρίας στην Τσιλιπάκου στην 305 στις 17:00 την Πέμπτη 5/12 για την επιλεκτική κατανομή βιβλίων
Α Υ Τ Ο Ν Ο Μ Ο Σ Χ Η Μ Α Α Γ Γ Λ Ι Κ Ο Υ
Νοέ 18
Εδώ το κείμενο σε pdf
Δρώντας στο 2013,
αναλογιζόμενοι το ’73…
Για μας η μέρα του Πολυτεχνείου δεν είναι μια εορταστική επέτειος που τιμάται με ποιήματα και καταθέσεις στεφάνων. Ούτε ακόμη και με συμβολικές πορείες και καταλήψεις. Είναι μια αφορμή για να αναλογιστούμε νίκες και λάθη του κινήματος και να κρατήσουμε ζωντανή την εμπειρία αυτή σε νέους αγώνες που ανταποκρίνονται στα θέλω μας και την πρόταση μας για την κοινωνία.
Παρατηρώντας λοιπόν τη σημερινή κατάσταση διαπιστώνει κανείς πως το σύνθημα ψωμί παιδεία ελευθερία παραμένει επίκαιρο, 40 χρόνια μετά. Οι συνεχείς περικοπές δημοσίων παροχών, η εντατικοποιημένη εκπαίδευση που προσαρμόζεται ανάλογα με τις ανάγκες τις αγοράς, και η κλιμακούμενη καταστολή (επιστρατεύσεις, αστυνομοκρατία στις Σκουριές Χαλκιδικής, εκκενώσεις καταλήψεων, κλείσιμο ΕΡΤ κ.α.) είναι μόνο μερικά παραδείγματα που δείχνουν μια αντιστοιχία με την τότε συγκυρία. Όμως είναι σημαντικό να κατανοηθεί πώς το καθεστώς αυτό δεν είναι μια χούντα όπως λέγεται συχνά. Είναι η αστική δημοκρατία, στην κανονική της λειτουργία! Την διασφάλιση δηλαδή των κερδών του κεφαλαίου και την όλο και πιο έντονη καταπίεση των κατώτερων ταξικά στρωμάτων.
Όσον αφορά το πανεπιστημιακό άσυλο, όλοι θυμόμαστε τις περσινές εισβολές των ΜΑΤ στο Α.Π.Θ με τις ευλογίες πρυτάνεων και πρόεδρων (φυσικά και του δικού μας Καλογερά για να μη ξεχνιόμαστε). Η πρώτη ανήμερα της 17ης Νοέμβρη, με τη σύλληψη 16 συμφοιτητών μας και η επόμενη λίγες μέρες αργότερα με τη σύλληψη των απεργών εργολαβικών που είχαν καταλάβει το κτίριο διοίκησης. Γινόμαστε λοιπόν μάρτυρες της επιλεκτικής καταπάτησης του ασύλου από πλευράς κατασταλτικών δυνάμεων.
Ως δική μας απάντηση έρχεται η προσπάθεια να κρατήσουμε το πανεπιστήμιο ζωντανό με όρους ελευθερίας και αλληλεγγύης, ανοιχτό στην κοινωνία και προσαρμοσμένο στις πραγματικές μας ανάγκες (και όχι τις επίπλαστες φοιτητικές). Το άσυλο δεν κατακτιέται με νόμους αλλά με επανοικειοποίηση των χώρων του πανεπιστημίου. Με μαζικές συνελεύσεις και ζωντανές καταλήψεις, με πολιτικές και πολιτιστικές εκδηλώσεις, συζητήσεις, προβολές. Με τη δημιουργία ομάδων και δομών που ασκούν έμπρακτη κριτική στην εμπορευματοποίηση διαφόρων πτυχών της ζωής, ασκούν εν τέλει κριτική στο σύστημα που καταπιέζει εμάς και τους γύρω μας.
Όχι όμως φτιάχνοντας έναν υπέροχο μικρόκοσμο αλλά συνδέοντας τους αγώνες που ξεκινούν από το πανεπιστήμιο με εργατικούς και κοινωνικούς αγώνες. Οργανωμένοι με βάση τα κοινά μας συμφέροντα ως μέρη της τάξης των καταπιεζόμενων και καταρρίπτοντας τους διαχωρισμούς που προσπαθούν να μας επιβάλλουν (φοιτητής-μη φοιτητής, έλληνας-ξένος, άντρας-γυναίκα κ.α.).
Σ’ αυτά τα πλαίσια θεωρούμε ιδιαίτερα σημαντικό να ξαναγίνει αναφορά στον αγώνα για τη λέσχη και στη σημασία του:
στη λέσχη πάμε με όρεξη όχι με πάσο
Το θέμα των ημερών στο Αριστοτέλειο είναι η ιδιωτικοποίηση της λέσχης. Και αυτό γιατί εδώ και ένα μήνα έμεινε κλειστή κι ενώ εμείς είχαμε μείνει με άδεια στομάχια οι εταιρείες έπαιζαν το παιχνίδι τους για το ποιος θα πάρει τη λέσχη, κρατώντας μας στην ουσία έρμαια των ιδιωτικών τους συμφερόντων. Τώρα η λέσχη άνοιξε, παρόλα αυτά, άνοιξε για όλους; Ήδη έκαναν έγιναν πιο εντατικοί οι έλεγχοι πάσο. Που σημαίνει αποκλεισμός όσων δεν έχουν τη φοιτητική ιδιότητα. Σε λίγο καιρό θα ζητάνε κάρτες σίτισης, αποκλείοντας ακόμη περισσότερους-ες. Για μας η λέσχη πρέπει να έχει κοινωνικό χαρακτήρα, δηλαδή να είναι ανοιχτή για όλους όσους έχουν ανάγκη. Και αυτό όχι για ανθρωπιστικούς λόγους αλλά γιατί οι ανάγκες μας ταυτίζονται με αυτές του μετανάστη, του άνεργου, του φοιτητή ΠΑ.ΜΑΚ./ΤΕΙ που τρώει στη λέσχη και δεν μας ενδιαφέρουν τα κέρδη τους, είτε αυτά καταλήγουν στην τσέπη των ιδιωτών είτε του κράτους. Γιατί όσο εντείνονται οι αποκλεισμοί τόσο κινδυνεύουμε και εμείς ‘’να μην πληρούμε τα κριτήρια’’ και ένα ωραίο μεσημέρι να μας ζητήσουν αντίτιμο ‘’γιατί αλλιώς δεν βγαίνει’’ (μεγαλύτερο κέρδος)! Εξάλλου κάτι τέτοιο δεν θα μας εξέπληττε καθώς σε όποιο πανεπιστήμιο έχει εφαρμοστεί παρόμοιο καθεστώς το αντίτιμο για κάθε μερίδα, τα όλο και χαμηλότερα εισοδηματικά κριτήρια και ο αποκλεισμός των ν+2 και των μεταπτυχιακών φοιτητών δεν άργησαν να επιβληθούν. Βέβαια και όταν ακόμα η λέσχη ήταν κρατική, οι αρνήσεις μας ήταν αυτές που ακύρωσαν στην πράξη την προσπάθεια τους να μας συμμορφώσουν με ελέγχους και αποκλεισμούς.
Το ότι μέχρι τώρα υπήρχαν κάποιες δωρεάν κρατικές παροχές δεν οφείλεται ούτε στη γενναιοδωρία του κράτους ούτε στην ‘’ανάπτυξη της οικονομίας’’. Είναι αποτελέσματα συλλογικών διεκδικήσεων και αγώνων. Κι έτσι συνεχίζουμε, μπλοκάροντας την επίδειξη πάσο και απειθαρχώντας στον έλεγχο του.
Α Υ Τ Ο Ν Ο Μ Ο Σ Χ Η Μ Α Α Γ ΓΛ Ι Κ Ο Υ
